ABA

ABA¹ is. (Eski Türk. apa). Ana; abla. Var. abay.

1. Ana, anne. Eşanl. nene, ana.
   “Sen kaytılmaz collarga / Ötĭp kettĭñ ewlâdım. / Yetmĭşke kelgen abañnı / Asret ettĭñ ewlâdım.” – (Ah­met Naci Cafer Ali – Boztorgay).

2. Abla, büyük kızkardeş. Eşanl. abla, apte, dádá, tátá.
   “Kültöbege kül töksem kagınaman, / Köşĭp ketken anayımnı sagınaman. / İncihaniy, Menzade, Zemine abam … , / Sadakaday taşladı Kırım’ga babam …” – (Necip H. Fazıl – Kırım).

3. Abla, hürmet edilen kadın. Eşanl. abla, anım, apte, totay
   .“Sawlık man kalıñız, Kerime abam ! Colıñız tüşkende sĭzler de bĭr ogramay ketmeñĭz menĭm üyüme.” – (Ne­cip H. Fazıl – Cawşılık).

Türk Lehç. : Kırım., Nog., Karaçay Malkar. – aba; Kazak. – apa;

Rom. s. 1. Mamă. 2. Soră mai  mare. 3. Ţaţă, lele, tanti.

ABA² is. (Ar. aba). Aba.

1. Yünden dokunmuş, kalın, kaba görünümlü kumaş.
   “Aba-dan dep alşatmam, alşak dep külmem. / Özĭm süyüp baş koştım, iş töñĭlmem.” – (Ahmet Naci Cafer Ali – Boztorgay).

2. Bu kumaştan dikilmiş giysi; kebe.
   Bĭr abam bar …; Abanıñ kadĭrĭ …

• Aba astından tayak köstermek – Aba altın­dan sopa göstermek; gizlice tehdit etmek.
• Bĭr abam bar, atarman, kayda bolsa catarman – De­yim. Bir abam var atarım, nerde olsa yatarım.
• Abaga toz iyĭrĭr, iygĭge söz – Atas. Abaya toz işler, iyi adama söz.
• Abanıñ kadĭrĭ cawınlı awada bellĭ bolır. – Aba­nın kadri yağmurlu havada belli olur.

Rom. s. 1.  Aba, dimie, pănură (ţesătură). 2. Haină de aba.